Misschien

Ik sta midden in de grote koninginnedrukte. Om me heen zie ik lachen en bier, vlaggen en oranje. Af en toe kruist mijn blik per ongeluk die van een bekende, waardoor ik mij gedwongen voel een glimlachje te produceren. Gedwongen geproduceerde glimlachjes kan ik echter niet lang lachen, dus wend ik mijn blik snel af. Ik lach, drink, dans, en doe alsof ik een gewone 16-bijna-17-jarige puber ben. Misschien ben ik dat ook wel. Misschien produceert het grootste gedeelte van de koninginnedrukte wel gedwongen glimlachjes. Zou hij, die danst en lacht en flirt, stiekem heel onzeker zijn? Zou zij, die zingt en drinkt en wappert met de oranje sjaal die kort tevoren nog om haar heupen zat, eigenlijk diep ongelukkig zijn?

Misschien kom ik er over tien jaar achter dat we vandaag allemaal alsof deden. Misschien kom ik er over tien jaar achter dat ik vandaag de enige was die zich gedwongen voelde glimlachjes te produceren. Misschien was de wapperende sjaal een uiting van vreugde. Misschien was het geflirt gemeend.

Misschien houd ik gewoon niet zo van koninginnen.

Niet door mij

Verborgen
Maar aanwezig
Nooit vergeten
Niet door mij

Eenzaam
Maar groot
Nooit vertoond
Niet door mij

Alles

Niet
Zomaar
Iets

Eigenlijk
Helemaal
Niets

Ja of nee?

Blijf je daar
Of ga je weg
Neem me mee
Of laat me gaan

Kijk je om
Of blijf je staren
Kom bij mij
Of blijf staan

Niet zoals dit
Geen halfslachtig gedoe
Ja of nee
Dat is genoeg

Nu weet ik het niet meer..

Nu ben ik in de war. Nu ben ik in de war, door zijn lucht, die nog steeds om mij heen hangt. Door zijn armen die ik nog steeds voel branden om mijn middel. Door zijn lippen, die zacht in mijn nek gedrukt werden toen ik hem die knuffel gaf, die alles veranderde. Door zijn alles, alles dat niet van jou is. Het liefst wil ik jouw armen en lippen voelen. Maar is het dit nog wel waard? De donkere dagen die alleen verlicht worden als jij me omhelst, of iets liefs zegt? Kan ik nog wel verliefd zijn op iemand die me zo rot kan laten voelen? Ik ben niet verliefd op hem. Ik vind hem wel leuk, en misschien was het zelfs wel meer dan leuk geweest, als jij niet constant in mijn hoofd rond liep. Misschien moet ik me maar meer op hem focussen. Van hem weet ik zeker dat hij me heel leuk vindt. En dat is meer zekerheid dan ik van jou kreeg, de afgelopen maanden.

Zij is..

..Adinda
17 jaar

..onzeker en verlegen
..een denker en een dromer
..liefdevol en zorgzaam
..empatisch en kwetsbaar
..een doorzetter en creatief

..gek op:
vrienden en familie
acteren en zingen
schrijven en lezen
films en theater

..een gedicht:

Adinda,
uit onbekende stiltes
in wijsheid geworteld
en ouder dan de tijd,
ben je gestapt.
Met de vederlichte tred
van onschuld,
waarin weerklinkt
de onbeperktheid
van jouw toekomst.

..Vandaag, in haar:

Grote leegte.

Vandaag..

..komt de pijn via mijn ogen naar binnen om mijn hoofd te terroriseren. Dat is niet fijn als je hebt besloten de hele dag xe1lle lessen te volgen en er vervolgens achterkomt dat je alleen het laatste uur les krijgt. Vervelend.

..moet ik heel veel doen. En eigenlijk moest ik dat natuurlijk al lang gedaan hebben, maar ik doe vaak niet braaf. Dus nu moet ik heel veel doen, mxe9t die pijn. Dat is niet leuk.

..wilde ik eigenlijk een heel lang log schrijven dat zou gaan over de zon die steeds door breekt en mijn wereld verlicht, maar daar heb ik nu dus geen tijd voor. Helaas.

---

Ik heb net mijn laatste PTA van dit jaar achter de rug. Ik heb het verknald, maar het was een herkansing voor een PTA waar ik een voldoende voor had, voor een vak waar ik voldoende voor sta. Vanaf nu bereiden we ons voor op de centrale examens, die op 23 mei beginnen. En dat wat ik niet had verwacht, is toch echt waar. Ik ben niet zenuwachtig, ik maak me niet druk, en ben al helemaal niet bang om die 23ste mei. Voor ons allereerste examen, CKV2, dat we 6 april al hadden, heb ik een 7,6 gehaald. Ik sta voor elk vak, zelfs voor dat rampzalige biologie en wiskunde, voldoende. Ik moet eerlijk zeggen, ik ga er maar gewoon van uit dat ik slaag. Dan zijn die paar weken facultatief les die maandag beginnen een stuk rustiger.

"Ben je verliefd op hem?"

Snap je het dan niet? Natuurlijk ben ik niet verliefd op hem. Natuurlijk niet. Ik houd zo ontzettend veel van jou dat het onmogelijk is nog verliefd te worden op een ander. Zelfs als die ander lekker ruikt en zachte handen heeft. Jij ruikt lekkerder en als je mij aanraakt tintelt elke vierkante centimeter van mijn huid. Merk je dat dan niet? Merk je niet dat als we naast elkaar in de zon op het gras liggen, en jij blijft zeggen dat je niet lekker ligt, ik hoop dat je jouw hoofd op mijn buik legt? Merk je niet dat ik het meest geniet van de momenten dat je achter me staat en je armen om me heen hebt? Merk je niet dat ik elk mogelijk moment naar je zit te staren? Merk je niet dat ik zo veel van je houd dat ik alles voor je zou doen?
Ik denk niet dat je dat merkt.
Anders zou je niet vragen of ik verliefd op hem ben.

Je weet het

Je weet het eindelijk. En okee, ik heb het je niet op de manier verteld die ik in mijn hoofd had, maar je weet het in ieder geval. En nu wil je het oplossen. Precies zoals ik dacht. Je weet niet wat je er mee aan moet. "Morgen is het over," zei je. "Vertel dan eens wat er precies is," zei je. "Het gaat toch wel weer over," zei je."Leg het dan eens uit," zei je. "Kan je jezelf er niet overheen zetten," vroeg je. "Ik houd lekker toch van je," zei je. "Huil je," vroeg je.

Nu wel ja.

Niet sterk genoeg

De pijn in je keel die veroorzaakt wordt door het terugdringen van tranen. Die pijn voelde ik vandaag constant. Ik zou willen dat ik die pijn niet kende. En misschien klinkt dit alsof ik zeur, of overdrijf, of me aanstel, maar ik voel me echt niet goed. En als je me vraagt om het uit te leggen lukt dat niet. Ik weet niet waarom ik me voel zoals ik me voel. Ik weet niet waarom ik niet langer vrolijk word door de zon die door het raam naar binnen schijnt. Ik weet niet waarom ik niet gemeend kan lachen om grapjes die leuk schijnen te zijn. Ik weet niet wat mensen van me denken als ze me voor me uit zien staren en zeggen dat ik vrolijker moet doen. En ik voel me zo stom hierdoor, ik wil weer mezelf zijn en ophouden met zeuren. Ik wil me niet meer alleen voelen terwijl dat niet hoeft omdat er genoeg mensen om me heen zijn. Maar ik denk dat het bij mezelf ligt. Dat ik de enige ben die me weer vrolijk, gelukkig, kan laten worden.

Maar wat nou als ik daar niet sterk genoeg voor ben? Ik denk dat ik daar niet sterk genoeg voor ben.

Alsof de wereld normaal is..

Vandaag keek je me aan. Lang en doordringend. Normaal kijk ik meteen weg als je me betrapt op het naar je staren, bang dat je met je blik kan zien wat ik voel. Vandaag bleef ik kijken. We keken elkaar aan, terwijl de wereld om ons heen deed alsof alles heel gewoon was. Niets was heel gewoon. Waren wij de enige die dat doorhadden? Ben ik de enige die dat doorhad? Jij keek mij aan, en diep van binnen voelde ik zxf3 veel te gelijk dat het bijna pijn deed. Ik keek terug. We lachten niet. We zeiden niets. En om ons heen deed de wereld alsof alles heel normaal was.

De vraag en het antwoord

Ik vraag aan haar hoe het met haar gaat. Het blijft een tijdje stil. Dan zegt ze dat het goed gaat. Ik kijk in haar ogen en zie niet of ze liegt of niet. Ze glimlacht. Hoop ik dat het stiekem niet goed met haar gaat, zodat ik niet de enige ben die niet de waarheid spreekt? Zie ik dingen die er niet zijn? Dan is daar de vraag, die ik al weken probeer te mijden. De vraag die meestal uit beleefdheid gesteld wordt, en soms uit interesse. "En hoe gaat het met jou?" Ook ik blijf een tijdje stil. Ze kijkt me aan, nog steeds met die glimlach op haar gezicht. Vreemd dat ik het moeilijk vind te antwoorden. Het is maar een vraag. Ik kijk haar aan, en zeg tegen haar verwachtingsvolle gezicht dat het goed met me gaat. "Mooi zo!" roept ze blij.

Liegen wordt steeds makkelijker. Mensen worden vrolijker van een leugen dan van de waarheid.

Lieve lezers,

Wederom een log van mij voor jullie. Zeldzaam zijn dit soort logs, absoluut niet voor mijzelf, maar alleen voor jullie geschreven. Ik ben verdwenen, en weer verschenen. Het gaat nog steeds niet helemaal lekker met me, maar het verlangen naar het delen van mijn gevoelens met anderen is groter dan het verlangen naar complete rust. Ik heb het idee dat ik maanden weg ben geweest, al was het nog niet eens twee weken. Volgens mij heb ik nooit eerder zo'n lange pauze genomen, zo kort als hij was. Er is veel gebeurt in de afgelopen twee weken, en het was fijn dat ik even helemaal niet aan web-log hoefde te denken.

Ik ben dus terug. Misschien zal ik veel schrijven, misschien ook niet. Maar ik zal eerlijk schrijven, voor mezelf, en jullie.

Liefs, Adinda