On a roll

Twee weken geleden werd ik gebeld. Ik was aan het werk dus nam niet op, maar werd direct nieuwsgierig, zeker toen ik zag dat ik een nieuw bericht in mijn voicemail had. Met al die sollicitaties die het afgelopen jaar de deur uit zijn gegaan, blijf je bij elk onbekend nummer toch hopen dat je te horen krijgt dat ze je willen hebben voor die ene toffe baan.

Ik kreeg te horen dat ze me wilden voor die ene toffe baan. In april was ik er al op gesprek geweest. Toen hebben ze me afgewezen omdat ik aangaf dat het sjouwen met bestellingen lichamelijk wellicht te zwaar zou zijn. Ondertussen hebben ze iemand voor het zware lichamelijke werk aangenomen, en waren ze mij niet vergeten.

Afgelopen maandag kwam ik er opnieuw voor een gesprek, komende maandag ga ik daar beginnen. Een halfjaarcontract, 24 uur per week, en ze houden rekening met mijn revalidatie.

Wauw.
Wauw.

Ik geloof het niet.

Twee maanden geleden was mijn leven compleet anders. En ergens denkt mijn hoofd dat ik nog steeds in dat leven hang. Maar feit is dat ik hard aan mijn lijf werk, ik enorm gewaardeerd werd op mijn flexbaantje, en ik een half jaar geleden zoveel indruk heb gemaakt dat me het een baan heeft bezorgd, ondanks het feit dat ze het spannend vonden me aan te nemen ivm de revalidatie.

Wat fijn dat ik eerst een maand dat flexwerk heb kunnen doen, zodat ik weer een beetje zekerder ben van wat ik kan. Langzaam groeit mijn zelfvertrouwen, mijn belastbaarheid, mijn energieniveau. Ik hoop dat ik blijf groeien, dat ik ze kan bewijzen dat ze me terecht hebben aangenomen, dat de klik die er was tijdens de gesprekken blijft.

Ik heb een baan. En het voelt alsof ik mijn leven langzaam weer op de rit krijg.

Een hoofd vol

Al zo lang ik me kan herinneren denk ik in zinnen. Misschien heeft dat te maken met het feit dat ik mijn hele leven al boeken verslind. Maar mijn gedachten zie ik geprojecteerd in mijn hoofd, in zinnen. Soms zijn het alleen maar woorden, soms zijn het zulke prachtige volzinnen dat ik ze herhaal, of hardop zeg. Het enige probleem is, er valt vaak geen touw aan vast te knopen. Ze buitelen over elkaar heen, schieten voorbij of zijn zo vaag dat ik er niks van begrijp. Misschien is dat de definitie van 'gedachten', maar het zijn er zóveel, dat ik me vaak afvraag hoe anderen dat doen. Gebeurt er in mijn hoofd overdreven veel? Hoe zorg ik ervoor dat ik alleen de belangrijke dingen 'lees', zoals ik dat met boeken doe? Doordat er iets tastbaars in mijn hoofd zit (woorden) kan ik dat onderverdelen in categorieën. Soms helpt dat. Als ik me bevind in de categorie 'werk' komen er in eerste instantie voornamelijk woorden uit die categorie langs. Maar al snel betekent 'werk' dat ik denk aan 'geld', geld dat ik niet heb, waardoor ik afhankelijk ben van het geld van mijn lief, waardoor ik al snel ook de woorden uit de categorie 'liefde' voorbij zie komen. En dit klinkt heel bewust, maar zoals gedachten zijn (de mijne in ieder geval) gebeurt dit alles binnen een paar luttele seconden.

Er zijn dagen waarop ik geen categorieën kan zien. Alles komt in een keer binnen en alles wil er in een keer uit. En dat gaat niet. Dan blokkeert mijn hoofd, woorden slaan nergens meer op en mijn hoofd leest dingen die er niet staan. Dat wordt meestal veroorzaakt doordat ik moe ben, of pijn heb. Dan ben ik een ander mens. Een mens waar ik niet bij zou willen zijn. Bam, categorie 'onzekerheid'. Naar mijn lief toe, naar mijn vrienden toe, over mijzelf, over alles. Oplossing? Zorgen dat mijn hoofd niet meer blokkeert. Dus? Niet te moe zijn, of teveel pijn hebben. Kan dat?

Kan dat?

De reumatoloog heeft Sjögren uitgesloten en blijft op de diagnose fibromyalgie/cvs. Ze verwees me door naar de reumaverpleegkundige, die me doorverwees naar twee revalidatiecentra. Ik moet een keuze maken uit die twee. En dan begint mijn revalidatieproces. 14 à 16 weken werken aan mijn spierkracht, mijn vermoeidheid, mijn psychische gesteldheid, mijn lichamelijke en psychische houding tegenover het ziekzijn.

En dan?

Wie weet.

Voorlopig buitelen de woorden binnen de nieuwe categorie 'revalidatie' net zo hard mee, in dat volle hoofd van mij.

Niets om jaloers op te zijn

Terwijl mijn lief in Maleisië hard aan het werk was, plande ik de dagen zonder hem ook goed vol zodat ik hem zo min mogelijk zou hoeven missen. Nou bleek ik hem alsnog verschrikkelijk te missen, en werd ik bovendien erg moe van al die activiteiten naast het huishouden dat ik opeens in mijn eentje leidde. Respect voor de mensen mét kinderen die dit ook in hun eentje doen, soms met een nog veel langer (en soms permanent) afwezige (ex-)partner!

Anyhow, naast al die activiteiten op mijn agenda bleef er genoeg lege tijd over die ik besloot te vullen met onder meer 'Ghost Whisperer'. Een televisieserie over een vrouw die geesten kan zien en ze helpt 'het licht in te gaan'. Er is een hoop dat ik zou willen en kunnen zeggen over wat ik geloof over dood en leven, maar dat bewaar ik voor een andere keer. De hoofdrolspeelster in de serie heeft een buitengewoon lieve, attente en begripvolle echtgenoot. Buiten dat ik daardoor de afwezigheid van mijn lief extra voelde, was ik ook af en toe jaloers, om dat ontzettend attente en romantische fictieve karakter in een suffe serie.

Mijn lief kwam zondag thuis. Minutenlang naar elkaar kijken, elkaar urenlang vasthouden, dagenlang op wolken lopen. Ik had mijn gebruikelijke huilbui en ontzettende onzekerheid en terwijl ik moeite had met uitleggen waarom ik zo van streek was, hield hij me vast en liet me huilen.

Vandaag voelde ik me ziek. En na alle emotie van de afgelopen week, de vermoeidheid van de afgelopen maanden, is dat natuurlijk niet zo raar. Dus terwijl mijn lief de werkkamer aan het verbouwen was trok ik me terug op de bank met Ghost Whisperer. En ineens zag ik het. Het sloeg me recht in mijn hart. En toen ik naar de werkkamer liep om hem te zeggen hoe blij ik met hem was, was hij met ontbloot bovenlijf aan het werk, meezingend met de muziek die opstond.

Opeens was ik zó ontroerd en voelde ik zóveel liefde voor die man, die daar half bloot, gebruind door de zon, in ons huis aan het werk was dat ik gigantisch begon te huilen. Ik was moe, voelde me ziek en was de afgelopen weken zo onzeker geweest, maar ik huilde alles eruit en alleen liefde bleef over. En hij hield me vast. En hij is zo begripvol, lief en attent als ik me maar zou kunnen wensen. Maar boven alles is er liefde. Van hem voor mij, van mij voor hem, van ons. En dat maakt ons rijk en geeft me het gevoel dat we samen de wereld aankunnen. Wat wil een mens nog meer? Niets toch zeker.

Your Body Is A Wonderland - John Mayer

Medische molen

Ondertussen maalt de medische molen gestaag verder. Gisteren ben ik bij een reumatoloog geweest. Zij sloot ontstoken gewrichten uit, maar constateerde wel hypermobiliteit, overspannen spieren en pijnlijke pezen. Sowieso, vertelde ze me, moet ik vanwege het feit dat mijn gewrichten het liefst alle kanten op schieten mijn spieren sterker maken. Dat houdt niet in dat ik nu een tijdje fanatiek moet gaan sporten (wat ik trouwens niet eens zou kunnen) maar wel dat ik de rest van mijn leven regelmatig moet sporten. Ik kan dat dus maar beter snel leuk gaan vinden!

Bovendien vertoon ik veel symptomen van fibromyalgie, maar ook van CVS en van het syndroom van Sjögren. Dat laatste wordt nu verder onderzocht middels een bloedonderzoek waar ik volgende week de uitslag van krijg. Mocht dat het niet zijn dan word ik doorverwezen naar een reumaverpleegkundige, die dan een behandelplan voor fibromyalgie met me zal bespreken. De indruk die de reumatoloog gaf was als volgt: ik kan je klachten wel een naam geven, maar 'what's in a name'. Belangrijk is dat de klachten er zijn en dat we gaan proberen dat op te lossen.

Wat een verademing was dat, na alle artsen die constateerden dat ik pijn had 'maar eh tja, we zien niks dat het veroorzaakt, dus succes ermee'. Ja er is pijn. En misschien is er vermoeidheid door die pijn, of is de vermoeidheid op zich een symptoom. Misschien zijn er spierklachten door de stress die mijn buik heeft veroorzaakt, misschien zijn beide symptomen.

Waar het om gaat is dat ik niet kan leven zoals ik zou willen leven, en ondertussen stel ik echt niet veel eisen meer. Waar het om gaat is dat er een arts is die zelf ging nadenken aan de hand van mijn klachten, en dat ik het gevoel heb dat er nou eindelijk iets gaat gebeuren. Volgende week krijg ik de uitslag van het bloedonderzoek. Er is een Plan, er zijn weer Pijnstillers en ik voel me erkend.

Werkperikelen

Deze week solliciteerde ik bij een elektronica-bedrijf, een reisorganisatie en als corrector. Bij een callcenter werd ik laatst afgewezen na drie uitgebreide sollicitatierondes waarin ik heel hard mijn best deed gemotiveerd te zijn door de baan, in plaats van alleen door het geld dat ik dan eindelijk zou verdienen. Ik heb een HBO-diploma 'Media, Informatie & Communicatie' en ik pak wat ik pakken kan, mijn instelling vanaf mijn afstuderen in augustus. Maar ik heb nog niks en ik probeer mezelf er van te overtuigen dat dat niet (alleen) aan mij ligt. De enige vacatures waar ik echt niet op reageer zijn die van ontwikkelaar (geen gevoel voor techniek), vacatures in de zorg (ervaring vereist of lichamelijk te zwaar) en vacatures als verkoopmedewerker/logistiek medewerker (lichamelijk te zwaar). Fulltime vacatures moeten niet te intensief zijn en in de buurt of dicht bij een station, het liefst zie ik een functie voor 24 tot 32 uur per week in een straal van 25km rond mijn woonplaats. 

Gelukkig ziet mijn lief dat ik mijn best doe. Maar onze spaarpot slinkt en hij heeft ook geen hoog salaris. Genoeg om lekker van te leven in je eentje, maar wij zijn met twee en komen eigenlijk te kort. Familie springt bij waar kan, al helemaal waar het mijn gezondheid betreft (gelukkig!) maar ik wil zo graag voor mezelf kunnen zorgen!

Goede schoenen/broeken/jassen voor mezelf kopen. Mijn lief mee uit eten nemen, of naar een concert. Vaker op bezoek gaan bij vrienden en niet tegengehouden worden door reiskosten. Op vakantie gaan en mee kunnen betalen. Leuke verjaardagscadeaus kopen/regelen. Taarten bakken. Het huis gezelliger maken en een bad kopen. Een goed bed kopen zodat ik 's ochtends niet met pijn wakker word. 

Dus ik solliciteer naar alle mogelijke functies, van communicatiemanager tot licht administratief medewerker. Mijn inkomen is mijn zorgtoeslag, ik heb geen recht op ww en voor bijstand heb ik teveel eigen vermogen (want: eigen woning+salaris van m'n lief). 

Ik heb het niet slecht en daar ben ik me van bewust. Ik heb een (fijn!) dak boven mijn hoofd, genoeg te eten. Maar wat zou het lekker zijn om af en toe uit de band te kunnen springen en lekker een hoofdmassage bij de kapper te nemen, de broek van €40 te nemen omdat die fantastisch zit in plaats van die van €20 die beter in mijn budget past. Wat zou het lekker zijn om me geen zorgen te maken tijdens de boodschappen, niet thuis te blijven omdat benzine/openbaar vervoer te duur is. 

Wat zou het lekker zijn om weekend te kunnen hebben en te genieten van mijn vrije tijd, in plaats van me schuldig voelen als ik op de bank zit te zitten. 

Daar gaat hij weer

Voor 7 weken naar het buitenland.

Ik bereid me voor op 7 weken alleen slapen en wakker worden, op 7 weken niet altijd even makkelijk whatsapp-contact en op 7 weken wennen aan alleen wonen (om daarna weer aan het samenzijn te wennen).

Maar ik verheug me nu al op de dag dat hij thuiskomt. Dat zijn zo'n beetje de fijnste dagen die er zijn. 

Bewuster en banger

Mrs T. zei het heel treffend in haar reactie: de dood van Andreas heeft mij bewuster gemaakt. Maar ook banger. Bewust van het feit dat elke dag de laatste kan zijn, hoe gezond je ook bent (lijkt). Bang dat het leven van mijn lief opeens ophoudt, hoe gezond hij ook is (lijkt..). De eerste keer dat ik merkte dat ik bang was dat hij dood zou gaan was op Koninginnedag 2009. Hij werkte in Apeldoorn toen. Niet zo gek dat ik toen zo bang was natuurlijk, maar dat bange bleef. Als hij 's nachts na 14 uur werken naar huis moest rijden. Als hij in de bergen aan het werk was. Als ik niks van hem hoorde.

Hij weet dat. En hij houdt daar rekening mee. Mijn lieve lief stuurt me minstens een berichtje per dag, of laat me van te voren weten dat dat echt niet kan, als hij in het buitenland is. Mijn lieve lief laat me weten wanneer hij onderweg is, zodat ik weet wanneer ik hem thuis kan verwachten. Mijn lieve lief geeft me zijn rooster en zijn vluchtnummer, zodat ik precies weet waar hij is. Mijn lieve lief kust me altijd gedag als hij weggaat. Al gaat hij een boodschap doen. Al is het 4 uur 's ochtends als hij vertrekt.

Langzaam wordt het minder hoor. Ik maak me minder zorgen. Ik kan beter relativeren, raak niet in paniek als ik niks van hem hoor. Mijn lieve lief zegt dat we altijd samen blijven, terwijl hij vroeger altijd zei dat je dat nooit kunt weten. Ik weet dat je dat nooit kunt weten. Hij weet dat ik dat weet. En toch belooft hij me dat we altijd samen blijven.

Morgen werkt hij voor het eerst sinds 2009 weer op Koninginnedag. Laat er alsjeblieft niemand iets in zijn hoofd halen. Want hij moet altijd bij me blijven en me gedag kussen.

In de kou

Ondertussen ben ik al weer zes weken terug in Nederland. Mijn reis naar Thailand voelt als iets uit een ander leven terwijl het tegelijkertijd zo'n impact heeft (gehad) op dit eigenste leven van mij! Mijn lijf leverde in Thailand de ultieme krachtsinspanning en is er behalve heel moe, ook sterker uitgekomen. Dat merk ik aan het feit dat ik liefst 3 à 4 keer in de week sport (competitiebowlen, zwemmen, yoga), en ik baal als dat niet lukt. Dat merk ik aan mijn hoofd, dat af en toe nog vreselijk in een dip raakt maar daar ook snel weer uitkomt. Dat merk ik aan mijn dagen, die vol zijn en ik nu niet meer dan drie rustdagen in de week nodig heb.

Mijn buik voelt sterk. Ik weet wat ik kan eten/drinken/doen, en dat geeft rust en zekerheid. Er zijn dagen van verschrikkelijke pijn, maar dan weet ik altijd waardoor het komt en ik kan er vanuit gaan dat het binnen twee dagen over is.

Met de rest van mijn lijf gaat het allemaal niet heel fantastisch. Sinds anderhalf jaar heb ik last van mijn heupen en knieën, en sinds een paar maanden ook van enkels, voeten, ellebogen, polsen, handen en schouders. Voor die heupen en knieën werd ik in oktober doorverwezen naar een mensendieck en een podotherapeut. Nu heb ik nieuwe steunzolen en nieuwe houdingen, maar de pijn wordt alleen maar erger. Afgelopen weekend kon ik mijn linkerbeen niet bewegen zonder te huilen van de pijn.

Nu mijn buik en ik ons aan elkaar hebben aangepast, moet ik onverwachts opnieuw mijn lijf verkennen, op een andere manier grenzen overschrijden, merk ik hoe beperkt ik ben. Het voelt alsof ik helemaal opnieuw moet leren ziek te zijn.

Maar ik vertik het om het weer alleen te doen, zonder begeleiding van een arts. Morgen ga ik naar de huisarts en ik ga niet weg voor er een behandelplan is en/of een verwijzing naar een reumatoloog/internist. Laat ze maar een keer mijn hele lijf bekijken en alle klachten bij elkaar optellen, kijken wat daar uitkomt en of er aan gewerkt kan worden. Want ik wil me niet (weer) voelen alsof ik 74 ben. Dat komt over 50 jaar wel.

Kaarsje

Soms heb je van die momenten waarop je je realiseert dat jouw shit eigenlijk helemaal níets voorstelt. Drie en een halve week geleden werd ik tante. De zus van mijn lief kreeg een dochtertje. Hoewel ik had verwacht heus wel wat voor haar te voelen zodra ik haar in mijn armen had, had ik niet verwacht zóveel voor haar te voelen als ik voelde, op het moment dat ik haar naam hoorde en haar foto zag.

Vorige week werden we gebeld met het nieuws dat ze CF heeft, ook wel bekend als taaislijmziekte.
Niet tof. ECHT. HELEMAAL. NIET. TOF.

Ik huilde om haar, om haar leven dat zo anders zal zijn. Om haar ouders, om hun leven dat zo anders zal zijn. Elke avond brand ik een kaarsje. Ik ben niet gelovig, maar ik geloof in de positieve energie die ik heb op het moment dat ik zo'n kaars aansteek, en gedurende de tijd dat de kaars brandt. En mijn nichtje, mijn lieve kleine nichtje dat een ander leven voor zich had moeten hebben, kan al het positieve gebruiken.

Hartkloppingen en kortademigheid

Want ik ben aan het uitzoeken waar ik het best een vlucht naar Thailand kan boeken. En och wat raak ik daarvan in de stress. Het is ook wel heel spannend allemaal. En eng. Want ik reis alleen, zal daar een week of vier rondtrekken en vervolgens fijn met mijn lief de reis afsluiten met een vakantie.

Er valt natuurlijk nog veel meer te vertellen. Maar dat komt nog. Eerst weer proberen wat lucht te krijgen, en ook hiervan te genieten.

Diploma-uitreiking

Vorige week kreeg ik hem dan echt, mijn HBO-diploma. Stresskip als ik ben schreeuwde ik op de dag zelf eerst een paar keer naar mijn lief ('je doet het EXPRESS hè, mij tegenwerken!' ik ben echt niet aardig op zulke momenten), vergat ik bijna mijn deo en maakte ik me druk over of ik wel in de goede zaal zat. Zelfs het "Welkom afgestudeerden" stelde me niet gerust, want zat ik wel bij de goede richting? Ik kende dan ook niemand, afgezien van twee docenten. Pas toen mijn naam werd genoemd durfde ik adem te halen en wist ik het zeker: ik ben geslaagd, er is geen fout gemaakt.

Nu heb ik een weinig voorkomende, best wel bijzondere naam (waar wel gemakkelijk achter is te komen, maar het zo op mijn blog gooien vind ik te ver gaan). Toen ik later tijdens de borrel wat te drinken ging pakken, hoorde ik twee meisjes gniffelen en mijn naam noemen. Ik draaide me om, en zei: 'ja dat ben ik!' De meisjes draaiden zich naar me toe en keken geschrokken. Ik lachte mijn liefste lach, pakte een glas sinaasappelsap en liep terug naar mijn lief en familie. Misschien heb ik wel een hele grappige naam. Maar hij wordt dus wél onthouden! Dat kan uiteindelijk alleen maar positief zijn.

Groep 8

De afgelopen maanden was ik, tussen het afstuderen door, druk bezig met het regisseren van de musical van groep 8. Broertje R. gaat na de zomer na de middelbare school en deed dus ook mee dit jaar. Vorig jaar hielp ik nog een ander die het regisseerde, dit jaar had ik in mijn eentje de verantwoordelijkheid over twintig kinderen (waarvan tenminste vier met gedragsproblemen). Mán wat was het zwaar. Maar wat heb ik genoten. Sowieso word ik altijd heel blij van werken met kinderen. Hoe moeilijker je ze bereikt, hoe groter de voldoening als het wél lukt.

Ik wilde iets bewijzen dit jaar. Aan de groep, aan de juf, aan de ouders, aan mezelf. Ik kan dit. Dat is nu, twee dagen na de voorstellingen, wel gebleken. Ik. Kan. Dit.

Ik kan twintig kinderen een leuke eindmusical geven. Ik kan de ouders er van overtuigen dat ik weet wat ik doe. Ik kan leiding geven aan de mensen van decor, techniek, kostuums en visagie. De jongen om wie ik afgelopen maandag nog bijna huilend met mijn handen in het haar zat (onbeschoft, onhandelbaar, moeder erbij, praten praten praten) gaf mij na de laatste voorstelling een doosje bonbons. Om me te bedanken. En een knuffel. Dan stroomt mijn hart over. Aan het feit dat ik maandag dus níet huilend met handen in het haar zat, en een heftige situatie weet op te lossen, merk ik hoe sterk ik ben (geworden). Dat ik ondanks moe-zijn, pijn en stress de situatie niet zozeer op mezelf betrek dat ik er door gevloerd word. Zelfs toen de jongen uiteindelijk huilend vroeg "nu heb je mijn eindfeest verknald, ben je nu blij?", toen mijn handen trilden, hield ik mijn rug recht, stem vast, en ogen droog.

Het meisje dat niet durfde te zingen, maar dat uiteindelijk (samen met een vriend) toch deed. Het meisje dat liever een andere rol had gehad, maar haar rollen fantastisch neerzette. De jongen die op het laatste moment voor een andere jongen moest invallen en binnen een week de rol had geleerd. De jongen die niet meer mee wilde doen en zijn plek vond bij de techniek. De jongen die subliem de slechterik vertolkte. Mijn broertje waar ik na afloop zoveel complimenten over kreeg. Ze zitten in mijn hoofd en in mijn hart.

En ik heb mezelf bewezen. En ik ben zo trots op die kinderen, die pubers, die aan het begin van een nieuw avontuur staan.

Maar ik ben ook zo trots op mij.

Wasmachine avonturen

Toen ik samen met mijn lief een huisje had gevonden en ik het ouderlijk huis nu dan echt verliet (ik sliep al tijden niet meer thuis), kreeg ik van mijn ouders een wasmachine. Nu staat diezelfde wasmachine in zijn eigen hoekje in ons mooie nieuwe eigen huis. Hij stonk alleen al een tijdje. Ik probeerde van alles, maakte zoveel mogelijk schoon, waste op 95 graden zonder zeep, en probeerde een of ander schoonmaakmiddeltje. Maar daarnet stonk hij zelfs terwijl hij een was draaide, terwijl het eerst alleen was als het deurtje openstond. Ik whatsappte mijn lief dat het hele huis stonk naar wasmachinewater. Ik kreeg terug: "ja, hij mag ook wel weer zijn periodieke onderhoudsbeurtje". Onderhoudsbeurtje? Ik heb nooit zo goed voor dat ding gezorgd als de afgelopen maanden! Dus ik weer: "wat moet ik doen dan?" waarop een "filter schoonmaken" volgde. Filter. Filter. "Waar zit die?", "staat in de handleiding". Okee. Ik liep naar de wasmachine en zag dat er onderaan een soort kap zat die misschien wel losgemaakt kon. Ik trok en duwde en ging met mijn vingers langs de kap maar kon niet vinden hoe ik hem open kon krijgen. Okee.

Dus ik downloadde de handleiding van de Samsung WF7604NAW. Bladzijde 13: filter reinigen.

Reinig het vuilfilter 2 tot 3 keer per jaar.

Okee. Oeps.

1. Verwijder de afdekplaat onderaan de voorzijde van de wasmachine.



Ja. Maar. Hoe.




O.


 


Héél hard trekken ja. Okee.






2. Schroef het deksel van het filter los en verwijder het.


 


Dus ik draaide aan de dop die ook op het plaatje te zien is, kwam er ineens een lading water uit.




"Er komt opeens heel veel water uit! En het STINKT. Niemand die dat ook even zegt!"




"Teiltje pakken. Of een dienblad. En een dweil."


 


3. Spoel vuil en ander materiaal van het filter. Het wieltje van de afvoerpomp achter het filter mag niet worden geblokkeerd.

 Plaats het deksel van het filter terug.


4. Plaats de afdekplaat terug. 

Mooi. Ik zal voortaan twee tot drie keer per jaar dat ding schoonmaken (mijn lief had het vorig jaar ergens voor het laatst gedaan, hij was dus niet nog nóóit schoongemaakt). De wasmachine draait op dit moment een heerlijk geurloze was.

Maar goed. Ik voelde me even een hele slechte huisvrouw. En een vieze. Dat mag duidelijk zijn.

Nu echt bijna klaar..

Vanmiddag verdedigde ik mijn scriptie en wist ik er nog een halve punt bij te krijgen. Ik heb mijn afstudeeropdracht afgesloten met een 6. En ik heb er zo hard voor gewerkt, zo veel grenzen over voor moeten gaan en zoveel van mezelf gevraagd, dat ik niet veel blijer was geweest met een 9. Het is balen, dat ondanks hard werken, grenzen over gaan en te veel van mezelf vragen, dat niet meer oplevert dan een 6. Maar na een dag teleurgesteld te zijn geweest, weet ik dat ik niet meer had kunnen doen, vanwege mijn ziek-zijn en het feit dat ik daardoor ruim anderhalve maand uitgeschakeld ben geweest. En dat ik niet meer kon doen is even slikken, maar dat levert dan dus toch nog een voldoende op. Dus dat ga ik vieren. Nadat ik die twee dossiers die ik moet inleveren ook nog "even" gemaakt heb. Nog even hard werken, grenzen bezoeken en heel veel vragen van dat lijf van mij. Maar dan ben ik ook klaar ook. Dan kan ik de wereld na school gaan verkennen.

Hoe mijn hondje het liefst in slaap valt

En ik altijd een beetje smelt.

En haar uitlach.

Koninginnedag

Ik heb eigenlijk niet zoveel met Koninginnedag. Nooit gehad ook. Ik heb er ook niets tegen, hartstikke fijn zo'n extra vrije dag. En ik heb ook niets tegen het Koningshuis. Ik voel zelfs een zekere affiniteit met de leden van de Koninklijke Familie. Maar met Koninginnedag heb ik niks. Ik houd niet van menigten. Ik ben niet goed in langs kleedjes lopen. Ik drink zelden. Mensen verbazen me elk jaar weer door weken van te voren al te weten wat ze gaan doen op (de nacht van) de 30ste april. En vrij te vragen op 1 mei, want dan moeten ze bijkomen. Ik vind het idioot dat er extra regels en verboden zijn ingesteld omdat het elk jaar zo'n chaos is. Die verboden zijn niet idioot, het feit dat ze er moeten komen wel. Waarom er op een feestdag rellen moeten zijn snap ik niet.

Ik zit nu dan ook lekker in de zon op het balkon aan mijn scriptie te werken. Mijn lief is in huis aan het rommelen. De laatste keer dat wij in Nederland waren tijdens Koninginnedag was in 2009. Mijn lief was toen pas anderhalve maand mijn lief. En hij werkte in Apeldoorn die dag. s' Ochtends ontving ik een sms'je: 'duizend kusjes vanaf het dak van paleis Het Loo!' Hij is geluidstechnicus en verzorgde die dag samen met zijn collega's het geluid voor de NOS.

Vlak na de aanslag een sms: 'chaos op de porto'. Mijn hart had stilgestaan en ik hoopte dat hij nog steeds op het dak was. Ik klampte me vast aan dit sms'je, hopend dat het betekende dat alles goed was met hem.

Om 10 uur die avond sms'te hij weer. 'Bijna thuis. Kom je naar me toe?' Ik ging. Hij had de hele dag gewerkt nadat hij collega's via de porto had horen schreeuwen. Hij had geen bereik gehad met zijn mobiel om bezorgde sms'jes te kunnen beantwoorden. Toen dat wel weer kon was de batterij leeg. Behalve de angst die ik had gehad om de aanslag op de Koninklijke Familie had ik opeens een voor mij nog onbekende angst om mijn lief. Ik wilde hem alleen maar vasthouden en nooit meer loslaten.

De afgelopen twee jaar waren we per toeval op vakantie op Koninginnedag. Dit jaar staat mijn lief op stand-by om te werken. Ik zou het helemaal niet erg vinden als we de hele dag blijven zonnen en rommelen. Ik heb eigenlijk niet zoveel met Koninginnedag.

Een goed begin..

Gisteren kochten we een bank en een vloer. Na afgelopen tijd op honderden banken te hebben gezeten vonden we er nu eindelijk één die we alle twee heel fijn vonden zitten en er ook nog leuk uit vonden zien. Hij was alleen dubbel zo duur als de prijs die we hadden bedacht voor een bank. Nadat een jonge verkoper ons al meerdere keren had geprobeerd over te halen door de prijs te laten zakken en te vragen "zal ik hem dan maar inpakken?" vroeg hij wanneer we er niet over na zouden hoeven denken. Wij gaven ons bedrag, hij zei dat ze sowieso niet zó laag konden gaan, maar dat hij zou proberen in de buurt te komen. Uiteindelijk zouden we de bank voor 100 euro meer dan ons uiterlijke bedrag mee kunnen nemen.

Na een hoop wikken en wegen (we zaten er serieus nog twee uur nadat hij de bank voor dat bedrag had aangeboden), kwamen we tot de volgende conclusie. Als mijn lief thuis is, zit hij op zijn bureaustoel, op de bank, of ligt hij in bed. Ik doe regelmatig mijn middagdutje op de bank. We willen er dus alle twee heel lekker op kunnen liggen/hangen. De bank mag niet te zacht zijn, maar ook niet te hard. Ik vond het belangrijk dat gasten er ook op konden zitten, zonder dat ze zich ongemakkelijk voelen. Deze bank voldeed aan al die punten. Dat was die honderd euro wel waard.

Deze bank, zonder het middelste zitgedeelte. In het antraciet.

Daarna reden we langs een kleine parket/laminaat zaak. Binnen drie kwartier hadden we de aanbetaling voor onze nieuwe vloer gedaan. Zo kan het dus ook.

Casino

Gisteren ben ik voor het eerst in een casino geweest. Holland Casino, om precies te zijn. Ik wist van te voren niet zo goed wat ik me er bij kon voorstellen, de enige casino's die ik ken zijn die van televisie. Ik verbaasde mezelf door de apparaten leuker te vinden dan de kaartspelen en de roulette. Het voelt zo stom, als je denkt ik gooi er nog twee muntjes in, maar er vervolgens nóg 2 ingooit, want je weet maar nooit..

Uiteindelijk heb ik de entreeprijs teruggewonnen en ging ik dus met net zoveel geld naar buiten als ik naar binnen was gegaan. Het was een leuk avondje uit, maar ik weet het niet hoor.. Het was nu leuk dat ik geld heb gewonnen met iets compleet onzinnigs doen, maar voor hetzelfde geld was ik al mijn geld kwijt geweest aan dat onzinnige.. En dat het écht niet uitmaakt wat je doet, je moet gewoon mazzel hebben..

Het was hoe dan ook gezellig, het gezelschap was goed, maar qua nuttig tijdverdrijf staat een casino laag op mijn lijstje. Maar misschien ben ik nu wel te kritisch, omdat we de laatste tram (00:23) gemist hadden waardoor we de één na laatste trein (00:36) misten en we lang moesten wachten op de laatste (01:36) die er vervolgens bijna drie kwartier over deed waardoor ik pas laat (02:40) in bed lag. Dat is zo'n drie uur na mijn normale bedtijd in het weekend. Bovendien had ik laarzen met 9cm hakken aan gehad. Dat doe ik dus echt niet meer. Behalve mijn pijnlijke buik en moede hoofd heb ik nu ook last van voeten, benen, heupen, en rug. Dus mocht ik ooit nog een keer een casino bezoeken, dan met stevige laarzen en een ov-planning op zak!


(Pff dit logje perste ik eruit want ik wil m'n log wel een béétje bijhouden..)

Donor

Toen Andreas doodging mocht hij niet sterven. Toen zijn hersenfunctie steeds meer uitviel, mocht hij niet doodgaan. Hij was donor. En wij moesten wachten tot zijn lijf vanzelf opgaf. Ik weet niet hoe die dag voor anderen was. Ik weet dat ik, door het besef heen dat hij elke minuut minder hersenactiviteit had, stom genoeg bleef hopen dat hij wakker zou worden en alles goed zou komen.

Het kwam niet goed. En toen ook het laatste restje minuscule hersenactiviteit verdween, werd hij dood verklaard.

Een dag later belde mijn moeder me 's ochtends wakker, vanuit het ziekenhuis. Opgewonden vertelde ze dat Andreas heel veel organen had kunnen doneren. Hij was jong en gezond en sterk geweest, zijn organen ook. Ik was ergens blij, besefte dat het bijzonder was, maar die vreugde en troost die zij eruit putte voelde ik niet.

Sinds anderhalf jaar lees ik Djuna's log. Ze heeft CF, en had dringend nieuwe longen nodig. Twee keer. En nu heeft ze gezonde longen, en ze lééft. Elke keer als ik haar logs lees word ik zo blij en ben ik zo trots dat iemand van wie ik hield ervoor heeft gezorgd dat iemand nieuwe longen kreeg. Dat iemand een nieuw hart kreeg. Djuna schreef:

In mijn hart is alles anders. 
In mijn hart is het warmer.
Met mijn hart, voel ik het voor altijd. 
Elke seconde: 

Iemand redde mijn leven. 

Ik ben er nog. 


En ik hoop dat degenen die een orgaan van Andreas kregen nog leven. LEVEN. Want nu, door Djuna's log, weet ik hoe de andere kant het kan ervaren. En daar kan ik, net als mijn moeder, vreugde en troost uit halen.

Over jaaroverzichten en huizen kopen

Ik heb niet eens een jaaroverzicht geplaatst dit jaar! Nou vooruit, in een notendop.

2011 was het jaar van:
Ziek en depressief zijn, stage bij Mediasmarties, voorbij grenzen, huis kopen, huis kwijtraken, ervan overtuigd zijn dat ik weg moet bij R., ervan overtuigd zijn dat ik oud ga worden en gelukkig blijf met R., sterker dan ik dacht, zwakker dan ik wil, geldzorgen, lijfzorgen, mooie vooruitzichten, toekomstdromen, vakantie in Portugal, organiseren van evenement, trotszijn, doorgaan.

Op twitter was er rond de jaarwisseling het volgende trending topic: #2011indriewoorden
Ik heb daar over nagedacht en bedacht toen het volgende. Ik ben nog nooit zo "down" geweest als in 2011. Maar ik ben ook nog nooit zo trots op mijzelf geweest. Ik ging voor
vallen en opstaan
Want ik viel.
Maar ik stond ook weer op.
En hoe.

En we kochten dus een huis.
En toen deze week een ander huis.
Want er gebeurde van alles dat nu nog gaande is maar waar misschien nog wel een logje over komt.

Maar als alles nu goed gaat verhuizen we in maart. Dan ben ik in juni klaar met studeren.
Soms voel ik me opeens een beetje volwassen.