Hoe komt het

dat ik zo vaak en al zo lang verdrietig ben? Dat vragen anderen, dat vraag ik.
Ik weet het niet. Ik had het niet zien aankomen.
Ik ben vaker verdrietig dan gelukkig en daar baal ik van.
Het lijkt wel of het verdriet en gemis om Andreas steeds erger wordt, in plaats van dat de tijd heelt.
Ik weet het niet, ik wil het niet meer.
Het put me uit.

Ik denk vaak dat ik misschien deze periode van verdriet zag aankomen, en me daarom aan het begin van het jaar zo rot voelde. Maar dan vind ik dat ik nu wel ongeveer niet meer zo verdrietig moet zijn.

Maar mijn geest trekt zich niks aan van wat mijn hoofd vindt.

Spiegelbeeld

Ik staar naar mijn gezicht. Naar de pas gewassen, nog vochtige haren. Naar mijn oren, mijn kaak, mijn hals. Mijn kin. Mijn in een glimlach vertrokken mond. Naar mijn neus, mijn ogen. Mijn ogen lachen niet mee. Mijn mond ontspant, en vertrekt dan weer, de mondhoeken deze keer naar beneden. Ik kijk naar de lijnen van verdriet om mijn mond, en opnieuw naar mijn ogen. Langzaam worden ze rood, en dan ook vochtig. Wanneer ik knipper glijdt er een eenzame traan over mijn rechterwang, en trekt een spoor langs de verdrietlijnen. Ik veeg hem weg, wrijf in mijn ogen en herschik mijn haar wat. Ik tover een glimlach tevoorschijn. Ik staar naar mijn gezicht. Hoe kan een spiegelbeeld zo liegen?

Herfst

Ik laat mij dragen door de wind
Ik laat mij wassen door de regen
Ik laat de blaadjes met mij dansen

Ik omhels de herfst.

(En heb even totaal geen inspiratie. Ik bezoek jullie logs wel, maar laat zelden een reactie achter. Mijn excuses.)

Zie je me?

Zie je me liggen? Ik ben dat meisje tussen de droge bladeren. Dat meisje dat naar boven staart. Ik zie het bladerdek van de boom waar ik onder lig. Ik geniet van de geuren om me heen, van de herfstzon die tussen de bladeren door mijn gezicht verwarmd, en van de kleuren, die de zon samen met de bladeren vormen, waarin ik lig te zijn. Ik laat mijn handen rusten op mijn buik en sluit mijn ogen. Ik maak honderden foto's, en schrijf vele gedichten over nu. Zie je me? Zie je me liggen te zijn?