Naast de enorme blijdschap die ik voel over het feit dat mijn lief er bijna is, vind ik het ook lastig. Er knaagt iets. En ik kan niet goed omschrijven wat het is. Ik heb elke nacht dromen over dat hij thuis is en dat we bij elkaar zijn maar niks meer voor elkaar voelen. Daarnaast vind ik het per dag vervelender worden dat hij er niet is, en dat ik dat moeilijker lijk te vinden dan hij. Het wordt niet makkelijker doordat hij er bijna is. Er komen heel veel emoties bij, naast het missen, doordat hij er bijna is. Ik krijg af en toe bijna geen lucht als ik aan hem denk. Ik ben hartstikke zenuwachtig. Misschien is hij wel heel erg veranderd. Misschien ben ik wel heel erg veranderd. Misschien zijn we zó veranderd dat we niet meer passen, bij elkaar.
Het is niet alleen maar leuk. Hij is lang weggeweest. Het zal wennen zijn als hij er weer is. En ik wéét dat. En waarschijnlijk is de eerste dag fantastisch, hebben we de tweede dag ruzie over al die dingen die we niet via whatsapp wilden/konden zeggen, en is het daarna weer als vanouds.
Ik denk dat ik het vooral lastig vind dat dit niet de laatste keer was. Dit is nou eenmaal zijn werk. Veel werken, onregelmatige tijden, vaak buitenland. Want als hij straks thuis is betekent dat niet dat hij niet hoeft te werken. Na vijf dagen moet hij gewoon weer aan de slag. Maar ik moet daar elke keer weer aan wennen. Hij geniet van zijn werk en ik geniet daarvan. Maar ik weet elke keer weer niet of dat genoeg is om hem te kunnen laten gaan. Het blijkt elke keer genoeg. En het gaat elke keer goed. Maar dat hij eind deze maand weer weggaat, maakt het niet alleen maar leuk dat hij weer thuiskomt. Dat betekent dat ik hem ook weer opnieuw moet missen. En dat vind ik lastig.
Ik herken dat gevoel dat je hebt heel egr goed. 'Van passen we nog wel bij elkaar?' Ik had dat ook toen Vlam zolang weg was. Dat steeds weer wennen als hij thuis komt, is ook iets dat ik heel goed snap. Ik loop daar nu 2 jaar tegenaan en in plaats van dat het went, irriteert het me meer en meer.
BeantwoordenVerwijderenIk hoop dat wij thuis wat meer stabiliteit gaan krijgen, zou niet zoals jij willen dat dit de rest van mijn leven zo doorgaat.
Sterkte daar, houd je rustig. Niemand verandert in 6 weken tijd zoveel dat ze uit elkaar groeien... Jullie gaan straks heerlijke dagen samen hebben.
Inderdaad erg lastig. Toen mijn lief nog bij de marine zat had ik wel het gevoel dat het enigszins wende. Niet dat ik hem niet heel erg miste, maar ik kon wel beter omgaan met het alleen zijn. Ook had ik het idee dat onze relatie veel intenser was dan van stellen die elkaar iedere dag zagen. Omdat naar het buitenland bellen ongelofelijk duur was en internet nog moest worden uitgevonden schreven we elkaar lange brieven waarin dingen stonden die we anders misschien niet zo gemakkelijk tegen elkaar hadden gezegd.
BeantwoordenVerwijderenHet was vaak geen gemakkelijke tijd en ik was heel blij dat hij toen ik zwanger was van de oudste een baan aan de wal vond. En gelukkig zijn we nog steeds samen.
Adinda ik wens je veel wijsheid en voor de komende weken: geniet van je lief!
oh lief, het komt goed.. en wat Zuster Klivia zegt: in 6 weken en 6 dagen verander je niet zo vreselijk heftig dat je niet meer bij elkaar past...
BeantwoordenVerwijderenEn jullie houden van elkaar, dan kunnen jullie de wereld aan!
knuf!
Lijkt me heel lastig inderdaad om steeds weer opnieuw aan elkaar te moeten wennen. Aan de andere kant: het wordt zo ook niet snel saai. ;-) Of is dit een heel stomme dooddoener. Veel plezier in ieder geval!
BeantwoordenVerwijderenHaha dat is inderdaad wel een beetje een dooddoener. Van mij zou het best wat saaier mogen ook ;)
Verwijderen