On a roll

Twee weken geleden werd ik gebeld. Ik was aan het werk dus nam niet op, maar werd direct nieuwsgierig, zeker toen ik zag dat ik een nieuw bericht in mijn voicemail had. Met al die sollicitaties die het afgelopen jaar de deur uit zijn gegaan, blijf je bij elk onbekend nummer toch hopen dat je te horen krijgt dat ze je willen hebben voor die ene toffe baan.

Ik kreeg te horen dat ze me wilden voor die ene toffe baan. In april was ik er al op gesprek geweest. Toen hebben ze me afgewezen omdat ik aangaf dat het sjouwen met bestellingen lichamelijk wellicht te zwaar zou zijn. Ondertussen hebben ze iemand voor het zware lichamelijke werk aangenomen, en waren ze mij niet vergeten.

Afgelopen maandag kwam ik er opnieuw voor een gesprek, komende maandag ga ik daar beginnen. Een halfjaarcontract, 24 uur per week, en ze houden rekening met mijn revalidatie.

Wauw.
Wauw.

Ik geloof het niet.

Twee maanden geleden was mijn leven compleet anders. En ergens denkt mijn hoofd dat ik nog steeds in dat leven hang. Maar feit is dat ik hard aan mijn lijf werk, ik enorm gewaardeerd werd op mijn flexbaantje, en ik een half jaar geleden zoveel indruk heb gemaakt dat me het een baan heeft bezorgd, ondanks het feit dat ze het spannend vonden me aan te nemen ivm de revalidatie.

Wat fijn dat ik eerst een maand dat flexwerk heb kunnen doen, zodat ik weer een beetje zekerder ben van wat ik kan. Langzaam groeit mijn zelfvertrouwen, mijn belastbaarheid, mijn energieniveau. Ik hoop dat ik blijf groeien, dat ik ze kan bewijzen dat ze me terecht hebben aangenomen, dat de klik die er was tijdens de gesprekken blijft.

Ik heb een baan. En het voelt alsof ik mijn leven langzaam weer op de rit krijg.