Ik staar naar mijn gezicht. Naar de pas gewassen, nog vochtige haren. Naar mijn oren, mijn kaak, mijn hals. Mijn kin. Mijn in een glimlach vertrokken mond. Naar mijn neus, mijn ogen. Mijn ogen lachen niet mee. Mijn mond ontspant, en vertrekt dan weer, de mondhoeken deze keer naar beneden. Ik kijk naar de lijnen van verdriet om mijn mond, en opnieuw naar mijn ogen. Langzaam worden ze rood, en dan ook vochtig. Wanneer ik knipper glijdt er een eenzame traan over mijn rechterwang, en trekt een spoor langs de verdrietlijnen. Ik veeg hem weg, wrijf in mijn ogen en herschik mijn haar wat. Ik tover een glimlach tevoorschijn. Ik staar naar mijn gezicht. Hoe kan een spiegelbeeld zo liegen?
dinsdag 22 november 2005
Spiegelbeeld
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Knuffel!
BeantwoordenVerwijderenSterkte.
BeantwoordenVerwijderenknuffels en kusjes...
BeantwoordenVerwijderen't Is de verpakking, liefje, en bij jou is die nou eenmaal mooi (net als de inhoud) xxxx
BeantwoordenVerwijderenaww.. sterkte !!
BeantwoordenVerwijderenIk weet niet waarom je 't moeilijk hebt, maar sterkte van een mede-Adinda
BeantwoordenVerwijderensterkte... je schrijft trouwens mooi (A)
BeantwoordenVerwijderenHoe komt het toch dat je je zovaak en al zolang verdrietig voelt? Je geniet toch nog wel een beetje van het leven? : )
BeantwoordenVerwijderenLiefs