woensdag 30 november 2005

Hoe komt het

dat ik zo vaak en al zo lang verdrietig ben? Dat vragen anderen, dat vraag ik.
Ik weet het niet. Ik had het niet zien aankomen.
Ik ben vaker verdrietig dan gelukkig en daar baal ik van.
Het lijkt wel of het verdriet en gemis om Andreas steeds erger wordt, in plaats van dat de tijd heelt.
Ik weet het niet, ik wil het niet meer.
Het put me uit.

Ik denk vaak dat ik misschien deze periode van verdriet zag aankomen, en me daarom aan het begin van het jaar zo rot voelde. Maar dan vind ik dat ik nu wel ongeveer niet meer zo verdrietig moet zijn.

Maar mijn geest trekt zich niks aan van wat mijn hoofd vindt.


7 opmerkingen:

  1. Moeilijk, dat het niet lukt zoals je het wil. Moeilijk dat er soms niks anders op zit dan accepteren wat er gebeurd en hoe je je voelt.
    Ik vind het wel rot voor je dat je er niet doorheen komt!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. verdriet is een manier om dingen te verwerken maar als je er zelf niet meer uitkomt zal het goed zijn om versterking te vragen. al is het maar om het kwijt te kunnen. heel veel sterkte met het verwerken. xxx

    BeantwoordenVerwijderen
  3. het klinkt misschien heel clichxe9, maar je moet er gwn even door. geef het niet op en verzamel mensen om je heen die je altijd willen steunen. Op een gegeven moment merk je dat het beter gaat.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Is het niet eens een idee om met iemand te gaan praten? Iemand die er buiten staat? Ik kan het je zeker aanraden, ik heb het ook heel lang gedaan en het deed me heel erg goed..
    Heel veel sterkte,

    Liefs

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Iedereen hierboven heeft al gezegd wat ik ook zou zeggen. Ik wens je sterkte en 't komt allemaal wel goed, ook al denk je nu van niet.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Ik denk dat je het plaats moet geven, en dat doe je op deze manier.
    Ik wil je sterkte wensen !!

    Knuff, Lucia

    BeantwoordenVerwijderen
  7. praat jij al met 'iemand'? Misschien helpt je dat wel...
    Liefs

    BeantwoordenVerwijderen