Sinds een tijdje lees ik haar. Een moeder wiens leven is ingestort toen haar zoon overleed. En toen ging ze stippen.
"Door alles te bestippen maak ik mijn ontreddering zichtbaar.
Hoe die overal is, dag en nacht, onontkoombaar.
Maar omdat het geen echte mazelen zijn ben ik de baas.
Ik kan ze afwassen.
Overschilderen.
Besluiten ze niet op mijn tafel te doen, maar wel op die kast, die ik toch weg ga doen.
Dat geeft een gevoel van controle.
Een illusie van dingen in de hand hebben.
Zodat ik niet overspoeld word en sterk kan blijven.
Sterk genoeg om te willen leven. Voor twee.
Zoals ik beloofd heb."
Ik heb bewondering voor haar kracht, en moed en doorzettingsvermogen. En als af en toe keihard het verdriet in haar logs toeslaat, huil ik met haar mee. Er zijn zoveel verschillende levens, gedachten, gevoelens. En toch kunnen we op sommige momenten hetzelfde leven, denken, voelen. Is dat niet bijzonder? Ik begrijp haar, omdat ik het verlies ken, omdat ik van mijn oma houd en hxe1xe1r verdriet ken. Ik begrijp haar, omdat ik mensen, supersterke mensen in mijn omgeving heb die ook dxf3xf3rgaan. En toch is het allemaal anders. Natuurlijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten