Bijna weet ik niet meer hoe hij lacht. Er is een herinnering van een herinnering...
Bijna weet ik niet meer hoe hij ruikt. Er is een herinnering...
Ik kan me de laatste keer dat ik hem sprak niet herinneren.
Op het kastje in het huis van mijn ouders staat een foto van hem.
Diezelfde foto ligt in mijn huis in een doos, te wachten op een kastje.
Al bijna zeven jaar dood. Ik mis het te weten hoe zijn stem klonk, hoe hij lachte, hoe hij rook. Maar met zijn dood gaf hij mij iets dat ik nooit zal vergeten.
Ik leerde leven. Ik leef.
Want morgen kan het dus zomaar te laat zijn.
Yep. Dat realiseer ik me bijna dagelijks door mijn werk in de gezondheidszorg. Alles hangt aan een zijden draadje.
BeantwoordenVerwijderenMooi geschreven Adinda. Zeven jaar lijkt soms zo lang, maar soms ook heel kort.
BeantwoordenVerwijderenDankje.. Ja inderdaad, lijkt heel lang maar voelt zo kort :)
Verwijderenomg wat mooi geschreven weer en mijn hemel wat waar..
BeantwoordenVerwijderen:( en :)... Heb niet echt woorden, alleen een traan en een lach bij dit o zo mooie stukje.
BeantwoordenVerwijderen:) Een lach bij jouw lieve reactie.
Verwijderen